ارائه تصویر کارت بازرگانی و تصویر آگهی روزنامه رسمی شرکت وارد کننده گوشت و مرغ الزامی است.

متقاضیان واردات گوشت و مرغ باید از کشور مبدا گواهی بهداشتی دامپزشکی دریافت کنند. این گواهی باید از دامپزشکی دولتی کشور صادر کننده ارائه شود. البته برخی از کشور ها نظیر کشور برزیل با سازمان دامپزشکی کشور دارای تفاهم نامه هستند که در اینصورت نیازی به ارائه گواهی بهداشتی نیست.

گوشت های وارداتی باید دارای لیبل مخصوص باشند. نمونه این لیبل در سایت سازمان دامپزشکی کشور موجود است. مندرجات لیبل باید به دو زبان انگلیسی و فارسی باشد. این مندرجات از قبیل: کشور مبدا، نوع محموله، نام واردکننده، نام فروشنده، IVO، ذبح اسلامی، نام و کد بهداشتی کشتارگاه، تاریخ تولید و انقضاء، نوع مصرف کننده و … می باشند.

شرایط تولید گوشت و مرغ باید عنوان شود. مراحل تولید شامل استخوان گیری لاشه، سرد کردن، انجماد، ذخیره سازی، بارگیری و حمل تا رسیدن به مقصد می باشد. حداکثر فاصله زمانی از کشتار دام تا حمل آنها باید 60 روز باشد.

کشتارگاه دام باید دارای کد اتحادیه اروپا EC باشد. همچنین تایید ناظر سازمان دامپزشکی برای ذبح اسلامی لازم و ضروری می باشد.

در مستندات محموله باید گواهی مبدا (گواهی بهداشتی دامپزشکی صادره از کشور مبدا) امضاء شده توسط ناظر اعزامی، گواهی ذبح شرعی، گواهی رادیو اکتیو و … ذکر شوند.

محموله در بدو ورود به کشور مورد بازرسی ارگونولپتیکی قرار می گیرد و نمونه برداری برای آزمایش های لازم، انجام می شود. محموله گوشت باید با ضوابط و استاندارد های بهداشتی مغایرت نداشته و قابلیت مصرف برای انسان را داشته باشد.

میزان زیادی از گوشت و مرغ از کشور برزیل وارد می شود. سازمان دامپزشکی ایران با این کشور برای واردات گوشت و مرغ دارای تفاهم نامه است. همچنین شرکت ها مجاز به واردات گوشت و مرغ از کشور های اروگوئه، بلاروس، هندوستان، استرالیا، کانادا، آلمان، لهستان، قرقیزستان، ترکیه هستند.

مردم تمایلی برای استفاده و مصرف گوشت های وارداتی ندارند. اما همانطور که گفته شد در برخی از مواقع به دلایل گفته شده، اغلب گوشت های تزریق شده به بازار مصرفی، وارداتی هستند.
به همین دلیل حساسیت های بالایی بر واردات گوشت حکم فرما است. قوانین و ضوابط واردات گوشت و مرغ بسیار پیچیده می باشد و شرکت وارد کننده در صورت عدم اطلاع از این قوانین ممکن است خسارت های زیادی را متحمل شود.